مقایسه توان هوازی (آمادگی قلبی عروقی) و سلامت روان سالمندان کوه نورد تهران با سالمندان فعال و غیرفعال

سابقه و هدف تحقیق: هدف تحقیق حاضر مقایسه عوامل آمادگی جسمانی و سلامت روانی کوه­پیمایان سالمند، فعال و غیر فعال بود. روش بررسی: بدین منظور 43 مرد سالمند (با میانگین سنی 3/9±7/57 ، قد 5/12±5/168 و وزن 1/21±3/77) به وسیله پرسشنامه در بوستان‌ها و مناطق مرتفع شمال شهر تهران به طور تصادفی انتخاب شدند. آزمودنی­ها بر اساس فعال بودن و نوع فعالیت در سه گروه: کوه‌پیما(15n=)، فعال غیر کوه‌پیما(14n=) و غیر فعال (14n=)، قرار گرفتند. پس از تکمیل پرسشنامه 28سئوالی سلامتی عمومی‌(GHQ-28) عوامل مختلف آمادگی قلبی عروقی، جسمانی و حرکتی شامل: درصد چربی بدن، فشارخون، ضربان قلب، BMI، و آزمون اصلاح شده بالک روی تردمیل، مورد ارزیابی قرار گرفت. از روش آماری آنوای یک طرفه برای تجزیه و تحلیل داده‌های فیزیولوژیکی و از روش تحلیل واریانس چند متغیره (مانوا) برای تحلیل اطلاعات پرسشنامه سلامت عمومی استفاده شد. یافته‌ها: نتایج تحقیق نشان داد که بین میانگین ظرفیت هوازی سه گروه تفاوت معنی‌داری (01/0 ≤ P) وجود داشت و گروه کوه‌پیما ظرفیت هوازی بهتری داشت. همچنین تفاوت معناداری در مؤلفه‌های نشانگان جسمانی، اضطراب، اختلال در کارکرد اجتماعی، افسردگی و نمره کلی سلامت عمومی (05/0≤ P) بین سه گروه وجود داشت. به عبارت دیگر نمره کلی سلامت عمومی در گروه کوه‌پیما بهتر از گروه‌های دیگر بود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج ‌این تحقیق توصیه می‌شود که سالمندان برای افزایش طول عمر و بهبود سلامت روانی، بطور منظم در فعالیت­های بدنی شرکت کنند. همچنین آ‌ن‌ها می‌بایست در برنامه فعالیت بدنی خود کوه‌پیمایی منظم را نیز بگنجانند.